Een voorbeeld van een belemmerende overtuiging die je veel hoort is de zin: ‘doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg’. Wat levert zo’n overtuiging eigenlijk op: dat je je hoofd niet boven het maaiveld uitsteekt, dat je geen fouten maakt of dat je geen kritiek krijgt? Dat is misschien waar, maar het omgekeerde is ook waar. Moet je eens kijken wat het je allemaal oplevert, als je gewoon je talenten laat zien, als je kansen grijpt en risico’s neemt.
Neem nou de componist Bach, stel dat zijn moeder zou hebben gezegd: Aber Johann, benimm dich nur normal, dann bist du schon verrückt genug! Dan was al die prachtige muziek nooit gecomponeerd, dan bestonden de Brandenburgse concerten niet en dan was er rondom Pasen in kerken en concertzalen geen Mattheüs Passion te horen geweest, maar niet meer dan zoiets als Olé, Olé, Olé, Olé…we are the champions.
Of Albert Einstein: stel dat zijn vader had gezegd: die wetenschap, wat een gedoe allemaal, dat moet je toch vooral relativeren…. dan hadden wij nu nog steeds niet geweten of E nou gelijk is aan MC2. De moeder van Einstein die moedigde hem zelfs aan om te leren en als de jonge Albert uit school kwam dan vroeg ze aan hem: “en Albert, heb je vandaag nog een goede vraag gesteld”?
Van Bach en Einstein is het een kleine stap naar een nationale beroemdheid, zoals Marco Borsato, stel dat moeder Mary iedere keer tegen Marco had gezegd: de top 40, ach jongen, de meeste dromen zijn bedrog…dan had Marco het nooit verder geschopt dan het Hilversums mannenkoor, derde rij van achteren bij de tenoren die met Pasen Olé, Olé zouden zingen….
Mijn advies is dan ook: dóe maar gewoon, toe maar, ga je gang en ervaar wat er gebeurt. Voor je ligt een kans om te leren, geniet ervan en dóe het maar gewoon!
Tot try and fail is at least to learn, to fail to try is to suffer the inestimable loss of what might have been.