Een oude man woonde in een klein straatje in de stad Mumbai. Hij had veel last van een groep jongens die ’s avonds cricket speelden vlak voor zijn huis. Op een avond waren de jongens wel erg lawaaierig en hij ging naar buiten om met hen te praten.
Hij legde hen uit dat hij genoot van hun spel en dat hij ze graag elke week 25 rupee per persoon wilde geven om ze te stimuleren om elke avond in zijn straat te komen spelen.
De jongens vonden het geweldig; ze werden nu ook nog betaald voor iets waar ze veel plezier in hadden.
Aan het eind van de week klopten ze bij de man aan en vroegen om hun geld. Dat kregen ze keurig. De tweede week toen zij om betaling kwamen vragen, zei de man dat hij bijna door zijn geld heen was en stuurde hen weg met slechts 15 rupee. De derde week zei hij dat hij zijn pensioen nog niet had ontvangen en hij stuurde ze weg met elk 10 rupee. De jongens waren wel teleurgesteld, maar konden er weinig tegen doen. De week daarop zei de man dat hij het niet kon opbrengen om hen 25 rupee te betalen, maar dat hij hen vanaf dat moment 5 rupee per week zou betalen.
Dit ging de jongens te ver.‘U verwacht van ons dat wij zeven dagen per week spelen voor een armzalig bedrag van 5 rupee?!’ schreeuwden ze, ‘bekijk het maar’ en ze gingen er vandoor en speelden nooit meer in het straatje van de man.